Ato vite dimrat në Tiranë vinin të egër, me shira, stuhi, borë e ngrica.

Fëmijët me fytyra të zbehta nga uria, të zbathur, me nga një këmishë basmeje e çanta prej lecke shkonin në shkollë.

Edhe buzëqeshjet kishin ngrirë mbi buzët e thara të njerëzve. Kudo mbretëronte terrori, frika, ankthi, uria e të ftohtit.

Po të dilje te ura e Lanës pranë hotel "Dajtit", çdo ditë do të shikoje një djalë 10-12 vjeç, me flokë të arta krela-krela që kalonte. Ai ishte si gjithë bashkëmoshatarët e vet, i paveshur mirë dhe i uritur.

Por në kundërshtim me të tjerët mbi buzën e tij lulëzonte buzëqeshja. Sytë e tij të kaltër shkëlqenin nga një vegim i padukshëm. Ku shkonte ky djalë çdo ditë dhe kush ishte. Ky shkonte për t'u stërvitur në palestërn e shtëpisë së pionierit për boks. Ky djalosh quhej Ahmet Golemi.

Çudi! Nga delte ajo buzëqeshje mbi buzët e tij, nga buronte ajo dritë në sytë e tij?! Nga shpirti i tij. Ai ishte i pastër, i sinqertë, naiv deri në infinit, në zemrën e tij s'kishte urrejtje. Nga ajo zemër e vogël buronte vetëm ngrohtësi, dashuri. Ai e donte shumë nënën e tij, teto Esmanë. Edhe ajo ishte e mirë, e brishtë si një ikonë e gdhendur në muret e kishës së Ardenicës. Meti e adhuronte nënën e tij si një hyjni. Ai i donte të gjithë shokët, profesorët. Ai ishte i dhemshur deri në dhimbje, qante nga dhembshuria edhe kur shihte një zog me krah të thyer, një qen të uritur. Ai ishte i dashuruar pas Tiranës, qytetit të tij.

Çohej herët dhe sodiste trëndafilat e agimeve kur çelnin mbi malin e Dajtit, mahnitej kur ndizeshin purpurt perëndimet.

Vitet kalonin, Meti rritej. Bashkë me të në zemrën e tij rritej edhe dashuria për jetën, njerëzit, artin, pasionin e tij për boksin.

Meti me butësinë e shpirtit, me atë buzëqeshjen karakteristike që lundronte në fytyrën e tij, me besimin për një të ardhme të bukur, me fizikun e përsosur të një mashkulli të bukur e burrëror, me flokët e arta e krela-krela, me përsosmërinë e boksit! Në ring ai bënte art, rrëmbente zemrat e gjithë qytetarëve të tij.

Ai edhe në ring kishte pamje engjëllore. Asnjëherë fytyra e tij nuk ngërdheshej nga inati. Ai ecte në majë të gishtave në ring, dukej sikur vallëzonte kur kundërshtari e sulmonte si i tërbuar e me egërsi, Meti mbrohej pa u trembur. Kishte shumë besim tek vetja.

Tek parku i lojrave në rrugën e "Elbasanit" tiranasit mblidheshin për të parë në ring idhullin e tyre në boks, Ahmet Golemin. Kanë mbetur të pashlyera ndeshjet spektakël të boksit ndërmjet Ahmetit dhe Selim Bardhetit. Meti ishte bjond, idhulli i titanasve, kurse Selimi ishte me ngjyrë, me muskuj e me një lëkurë që i shkëlqente si llustrafinë. Selimi ishte idhulli i durrsakëve. Parku buçiste nga brohoritjet e tifozëve.

Selimi sulmonte e durrsakët në ekstazë thërrisnin: mbyte, mbyte Selim dhe tundnin zilet e këmborët. Meti në majë të gishtërinjve i mbrohej sulmit të vrullshëm e të shfrenuar të Selim Bardhetit. Kalonte raundi i parë, i dytë e Selimi ishte i papërmbajtshëm. Durrsakët në kulmin e ekstazës bërtisnin: mbyte, mbyte! E s'pushonin tingëllimat e zileve e këmborëve. Në raundin e tretë Meti lëshonte një breshëti grushtesh mbi fytyrën e djersitur të Selimit. Bardheti inatosej dhe lëshohej si ndonjë dem i tërbuar. Atëherë Meti, si snajper e godiste Selimin në mjekër, tek "thembra e Akilit", siç i thonë boksierët. Selimi binte pa ndjenja mbi tapet.

Parku i lojrave ushtonte nga të thirrurat e kryeqytetarëve: Meti! Meti! Selimi rrinte sa gjatë gjerë i shtrirë mbi tapet dhe as i dëgjonte të mërmëriturat e gjyqtarit.

Se mos kjo i ndodhte Metit vetëm me Selimin. Meti ishte absolut në peshën e vet. E bukura nuk ishte se Ahmeti triumfonte mbi kundërshtarin, e bukura e të bukurave qëndronte se Meti bënte art në ring. Të gjitha vajzat e atyre viteve e shihnin në ëndërr djaloshin e bukur me krelat e arta. Femrat pëlqejnë tek mashkulli: bukurinë fizike, pastërtinë shpirtërore dhe forcën mashkullore. Almet Golemi i kishte të gjitha këto. Ahmeti, në antitezë me boksierët e tjerë, vazhdonte edhe shkollën e lartë, kurse kolegët e vet nuk kishin as të mesmen. Meti mbaroi dy fakultete, të fizkulturës dhe letërsisë. Meti lexonte shumë, deklamonte poezi dhe shkruante edhe vetë. Meti ishte artist në ring. Poet në shpirt. Por zemërzinjtë nuk e shikonin dot Metin. Ai rrezatonte dritë. E drita i verbon vampirët.

E në një ditë të bukur vampirët e sigurimit të shtetit, njerëzit me kafka asimetrike të deformuara nga krimi i hodhën prangat Metit. E pse?! Sepse Meti dashuronte të bukurën, urrente diktaturën. Ata e torturuan Metin me metodat çnjerëzore komuniste. Por Metii nuk i dhimbte fiziku. Atij i therte shpirti. Torturat fizike janë ofendim për shpirtrat e pastër si Meti. Ata nuk vranë vetëm boksierin Ahmet Golemi. Ata vranë njeriun, shembullin e virtutit të pastër, vranë artistin e ringut, vranë poetin.

Metit i kanë ndodhur plot drama në jetë, të gjitha të përgatitura nga shpirtrat e zeza, nga llumrat. Por shpirti i Ahmetit mbeti po ai që ishte, i pastër, naiv, i dhembshur, me një dashuri të pafund për boksin, artin, poezinë, për jetën e njerëzit. Në zemrën e tij nuk gjen asnjë njollë edhe pas kësaj furtune makabre që përshkoi gjithë jetën e tij.

Meti ka botuar romane e poezi, është duke përgatitur një roman që e ka në proces botimi. Ai vazhdon të komentojë me pasion ndeshjet e boksit të televizionin "Arbëria".

Kafkat asimetrike e të deformuara nga krimi jetojnë e vegjetojnë si minj vrimave të zeza të gjirizeve, kurse Meti, me atë buzëqeshjen e tij karakteristike në fytyrën plot mirësi e dritë, shëtit bulevardeve të Tiranës e mbrëmjeve e përshëndesin me admirim e respekt të gjithë qytetarët e Tiranës.